Author: Xabi Otero
•11:02 PM
Y de un clásico literario pasamos a un gran clásico musical. Y es que, ¿quién no ha oído esta canción alguna vez? Sin duda una canción pegadiza sobre todo por su punteo con la guitarra... Pero melódicamente también es muy completa, desde el principio hasta el final de la canción. Disfrútenla.


She's got a smile that it seems to me
Reminds me of childhood memories
Where everything
Was as fresh as the bright blue sky
Now and then when I see her face
She takes me away to that special place
And if I stared too long
I'd probably break down and cry

Sweet child o' mine
Sweet love of mine

She's got eyes of the bluest skies
As if they thought of rain
I hate to look into those eyes
And see an ounce of pain
Her hair reminds me
of a warm safe place
Where as a child I'd hide
And pray for the thunder
And the rain
To quietly pass me by

Sweet child o' mine
Sweet love of mine

Where do we go
Where do we go now
Where do we go
Sweet child o' mine


Author: Xabi Otero
•12:45 PM
El siguiente libro que he leído es uno de esos tan venerados clásicos, referido a la historia antigua. Como ya es sabido, el libro lo escribió Homero (aunque realmente, se duda de la verdadera existencia de un único autor llamado así, a favor de un grupo de escritores cuyo nombre artístico fue Homero).

También es una característica muy conocida la narración del décimo año de la batalla de Troya, en la que participan aqueos y troyanos, ayudados o no por ciertos dioses.

Últimamente, no encontraba más que gente que decía que el libro era aburrido. Obviamente, tiene partes difíciles de leer, como son los catálogos en los que enuncian guerreros continuamente, sin que el lector pueda saber nada acerca de cada uno de ellos.

Mas no obstante, para mí ha sido salvando estos catálogos un libro muy interesante, pues me parece muy curioso la atribución a dioses de los diferentes episodios de victoria o derrota de cierto bando. Realmente refleja muy bien la mentalidad de la época, concediéndole un toque mitológico que provocó las dudas acerca de la existencia de Troya o de la misma batalla.

Además, los diferentes epítetos o comparaciones realizadas durante el relato resultan ser unas descripciones muy acertadas, comparadas con hechos más cotidianos para ellos, y que seguramente ayudarían a su mejor comprensión.

Sin embargo, yo he podido disfrutar de este libro gracias también a que he recibido clases de mitología griega, que me ha ayudado si duda alguna a rememorar episodios, entender contradicciones con otros autores, comprobar prácticamente el ámbito de actuación de cada dios... Como ya hemos ido comprobando en este blog, la mitología griega da para mucho.
Author: Xabi Otero
•10:40 PM
Este es un tema que ya abordé anteriormente, pero no deja de sacarme de mis casillas, y voy a intentar enfocarlo desde otro punto de vista diferente.

Los profesores universitarios son de diferentes clases, pero básicamente en mi crítica los voy a dividir en dos:

a) Los profesores exigentes: son aquellos especialistas en su materia, que debido a ello poseen gran información acerca de su asignatura y por tanto, están en condiciones de exigir mucho a sus alumnos. Dan gran cantidad de apuntes, ofrecen bibliografía abundante, suelen tender a pedir una realización de un mayor número de tareas... En definitiva, lo que yo concibo como profesores universitarios.

b) Los profesores no exigentes: son aquellos que habitualmente imparten una materia en la que no son especialistas. A menudo, no es culpa suya la asignación de esa asignatura, pero a fin de cuentas, no se sienten capaces de exigir mucho a sus alumnos.

Yo entiendo la situación de estoy últimos, no creo que cuando yo empiece dando clases pueda ser de primeras un profesor del tipo a), ¡ya me gustaría! Pero el problema no viene de mi parte, sino de la concepción general de este tipo de profes por la mayoría de la población estudiantil.

Este tipo de población valora más el tipo b que el tipo a, puesto que un menor nivel de exigencia supone una mayor probabilidad de aprobado. Recordemos la entrada que puse anteriormente: la motivación del alumnado universitario prácticamente ha dejado de ser intrínseca (gusto por la carrera) para pasar a ser instrumental (obtención de un título). Solamente hay que verla cantidad de charlas que afortunadamente se está organizando a mi alrededor y la escasa cantidad de jóvenes que puedo observar (bueno, perdón, hay una en las que sí hay jóvenes, precisamente en las que la motivación instrumental se materializa por medio de créditos de libre elección).

Personalmente, la concepción que tenga los demás me trae sin cuidado. Lo peor de todo esto es que el alumnado se está acostumbrando a un bajo nivel de exigencia y eso trae una dura consecuencia para los profesores de la clase a: nadie quiere ir a sus clases, y por consiguiente, la escasez de demanda repercute en la supresión de asignaturas impartidas por este tipo de profesores.

En definitiva, nos estamos cargando a aquel profesorado que realmente merece ocupar esa posición. Y eso ya no me trae tan sin cuidado, me temo. Me encantaría que estos profesores ocuparan el status que se merecen, pero cada vez lo veo más imposible. Su futuro en ocasiones pende de un hilo, a no ser que opten por dar buenas clases y exigir menos (lo cual tampoco es una mala opción, pero no es la más adecuada).

La utopía consistente en una educación quasi perfecta se va desvaneciendo paulatinamente...
Author: Xabi Otero
•2:15 PM
Aspaldiko partez ez dut euskaraz idazten hemen. Gaur, egungo gai arrunt bati buruz tokatzen zait hitz egitea. Gaurko gaiak sare sozialekin dauka zerikusia.

Denok badakigu sare mota hau nagustizen ari dela gero eta gehiago gure gizartean, abantail asko aurkezten dituelarik: argazkiak partekatzea, besteen bizitzez jakiteko aukera, musika partekatzea... Horren ondorioz, gero eta garrantzi gehiago daukate, antzinako hain erabilia zen msn-a ordezkatzera ailegatuz. Gaur egun, ematen du norbait mota honetako sare batean sartuta ez baldin badago, gauza batzuez ez dela enteratzen.

Baina horietaz aparte, zentratu behar naiz izenburuan jarritako gaian. Izan ere, gero eta maizago ikusten dut tuenti edo facebook bezalako web guneetan jendeak bere gauza pertonsalak jartzen dituela. Eta horien artean, maitasunari buruzko iruzkinak daude. Orduan, sartzen zara web gune hauetan eta oso mezu pertsonalak aurkitzen dituzu. Beraz, zergatik nik irakurri behar dut niretzat ez den mezu bat? Ez al du zentzua galtzen holako gauzak esatea edonork irakurri baditzake? Niri ez litzaidake gustatuko behintzat, publikoa bihurtzen denean, horrelako iruzkinek beren izaera galtzen baitute.

Baina gizartearen iritzi orokorra nirearen aurkakoa izaten da, nire harridurarako. Gaur egun ematen du halako gauzak egin ezean, ez zarela benetan maitale ona, ez zarela romantikoa. Barkatu, baina ni romanikoa izan naiteke mezu hauek pribatuen bidez esaten baldin baditut, edo beste ekimen batzuen bitartez egiten baldin badut.

Ondorioa: utzi ditzagun mezu pertsonal hauek gure intimidaderako, ez denok ikus ditzagun.

p.d. Iritzia besterik ez da, espero dut iraingarria ez izatea. Bestela, sentitzen dut.
Author: Xabi Otero
•4:07 PM
Volvamos a un clásico de la música moderna. Dudo que haya alguien que no haya oído alguna vez esta canción, con su tan característica melodía del contrabajo, con su letra, su melodía... Sin duda un gran temazo, con una gran carga nostálgica, que hoy dejo en este blog para vuestro disfrute.

Every breath you take
Every move you make
Every bond you break
Every step you take
I'll be watching you.

Every single day
Every word you say
Every game you play
Every night you stay
I'll be watching you.

Oh can't you see
You belong to me?
How my poor heart aches with every step you take.

Every move you make
Every vow you break
Every smile you fake
Every claim you stake
I'll be watching you.

Since you've gone I've been lost without a trace.
I dream at night, I can only see your face.
I look around but it's you I can't replace.
I keep crying baby, baby please..................

Every move you make
Every vow you break
Every smile you fake
Every claim you stake
I'll be watching you.

Every move you make
Every vow you break
Every smile you fake
Every claim you stake
I'll be watching you.......