Para seguir cos temas galegos que tan de moda están no meu blog, vou falar un pouco de literatura galega, que creo que anteriormente non falei diso. Tiven a oportunidade de ler un libro chamado "O centro do labirinto", de Agustín Fernández Paz.

A historia que nos conta este autor neste caso é moi entretenida, aínda que é un libro dedicado os adolescentes. Pero manten o lector atento ao que poida pasar durante todo o rato.

Por unha banda, paréceme unha obra moi axeitada para os lectores desa edade, polo feito de que dous dos personaxes do libro teñen os mesmos anos e os seus problemas poden ser moi parecidos aos que teñan nas súas vidas. Tamén lles ensina a importancia da boa relación entre nai e fillo.

Pero por outra banda, debo facer unha crítica, que é a seguinte: a novela está situada no futuro, máis ou menos cara ao ano 2050. Supóñese que para entón, a situación de globalización extenderíase tanto que só habería unha lingua no mundo. A verdade é que neste tema, o autor deixa moito lugar á reflexión, mais non creo que un adolescente poida entender os aspectos relacionados con este tema.

Non obstante, isto pódese tomar coma un aspecto positivo. E é o feito de que pode gustar a persoas de diferentes edades.

No caso de que os alumnos do colexio tivesen que lelo, eu comentaríalles un pouco sobre este tema. Desta maneira, podería ser una lectura moi axeitada para eles.

Hoxe vou falar dunha película galega que vin vai algúns días, pero non tiven tempo para escribir antes.

A película é bastante nova, e trata sobre a enfermidade da esquizofrenia. A verdade é que é que me deu un pouco de medo, xa que estas patoloxías son moi perigosas. Mais iso mantívome atento toda a película. Iso sí, non a recomendo para os máis medoñentos, porque conten algunhas escenas un pouco violentas. Pero en xeral, non ten moitos problemas.

Vou rematar esta curta crítica dicindo que para ser unha película dunha comunidade autónoma está moi ben feita. Está ben interpretada, e tamén ten unha boa realización. Por tanto, recomendo esta película, aínda que non se coñeza a lingua, pois xa se sabe que o galego é parecido ao castelán, e unha persoa de España non creo que teña maior problema para entendelo.

It wasn't enough simply to create the world; the Aboriginal god Beeral wanted it to be beautiful as well. And so he sent two trusted messengers, Yindingie and his spirit helper K'gari, to render the raw material of creation into a paradise. They did such a splendid job thay by the time they were finished, K'gari longed to stay in this wonderful place forever. She lay down in the warm waters of a particularly beautiful day, and there she went to sleep.

While she slept, Yindingie transformed her body into a long, slender island of crystalline sand, the largest such island in all the world. He clothed her with the most luxuriant of rain forests, painted her soft, sandy skin a rainbow of colors, and fashioned a chain of jewel-like lakes to be her eyes into heaven. He filled the air with colorful birds, and then, so she would never be lonely, he set a tribe of Aborigines on the island -the Butchulla people, who passed down the story of its creation and in whose language K'gari came to be the world for "paradise".

A lot of water has washed its shores since then. Today paradise goes by the name of Fraser Island, renamed by newcomers after a Scottish sea captain and his wife were famously marooned here among the Aborigines in 1836. But by any name or reckoning, it remains a place apart, with an uncanny ability to weave itself into the dreams of all who draw near.